In het verleden werd ik weleens jobhopper genoemd. Wat zeg ik, tot voor kort nog, en dat was niet als compliment bedoeld. Want een jobhopper, daar heb je niks aan. Een jobhopper is niet trouw aan de werkgever. Een jobhopper, daar investeer je in en die verdwijnt vervolgens weer. Een jobhopper is een egoïstische werknemer waar een bedrijf niet op kan bouwen. Nee, dan is 50 jaar voor dezelfde werkgever werken een stuk beter. Jaar in jaar uit blijven zitten op dezelfde plek, lekker vertrouwd, nooit iets veranderen (verandering is eng!), niets nieuws toevoegen, niets leren van andere organisaties. Geen idee voor wie het beter is, maar het wordt enorm gewaardeerd. En dat vind ik dan weer raar.
Ik roep dit vanuit mijn eigen frustratie uit het verleden en deze reactie is daarom aardig gechargeerd. Ik zeg het ook om aan te geven hoe kortzichtig het is om De Jobhopper af te doen als een onbetrouwbare egoïst. Want er is een andere kant.
Er zijn natuurlijk hele volksstammen die gedijen bij het blijven in dezelfde functie en die er niet aan moeten denken om van baan te veranderen. Ze doen het liefst jaar in jaar uit hetzelfde werk, op dezelfde plek en dat is goed. Niet iedereen is tenslotte jong en dynamisch. Dan zijn er mensen die om de zoveel tijd een andere baan willen. De meeste mensen, schat ik in. Die blijven, pak ‘m beet, de magische vette 7 jaren. Dreigen er magere jaren, dan gaan ze ervandoor. Deze mensen ontwikkelen zich verder binnen een bedrijf. Een nieuwe functie, nieuwe verantwoordelijkheden, een avondstudie. De doorstromer is gewoon lekker bezig en houdt de werkgever happy. Eind goed, al goed.
En dan zijn er nog de ongeleide projectielen. De mensen die alsmaar meer willen. Of dingen anders willen. Ze hebben geen rust in hun kont en zoeken constant naar uitdaging. Op school zullen ze wel op een scheetkussen gezeten hebben omdat ze anders zo wiebelen (waardoor de rest zich dan niet kan concentreren ondanks dat ze daar zelf geen last van hebben). Maar zijn dit juist niet de mensen die open staan voor verandering? Die met de overgang van het ene bedrijf naar het andere bedrijf een frisse wind, een flinke dosis kennis, ervaring, inzichten, ideeën en energie meebrengen? Met voelsprieten voor trends? En kan het niet zo zijn, dat deze mensen niet overal passen omdat niet ieder bedrijf dit aandurft? En dat deze mensen er heel goed aan doen om tijdig weer hun biezen te pakken en te kiezen voor iets dat wél voor hen werkt én voor de werkgever? Dat het getuigt van ambitie om meer voor jezelf te eisen en niet te wachten tot er iets gebeurt? Om zelf het initiatief te nemen om door naar het volgende project te gaan? Zo bekeken is een jaar of twee jaar per baan helemaal niet kort en daarmee een prima investering voor kennis, energie en inzichten. Het is precies lang genoeg om je goed in te werken, een paar flinke tikken uit te delen en door te gaan naar de volgende baan.
Net als dat een bedrijf met alleen mannen of alleen vrouwen niet in balans is, is een bedrijf met alleen zittenblijvers ook niet in balans. Naast een paar oude rotten heb je een paar jonge winden nodig, die de boel eens even flink opschudden en waar je wat van kunt leren. Daar leent niet iedere werknemer zich voor. Gelukkig zijn ze zijn er wel.
Koester daarom de jobhopper. Vraag in een sollicitatiegesprek gerust ‘Waar zie je jezelf over 5 jaar?’ en neem eens iemand aan die nog geen flauw idee heeft. Bij BrainCap zijn de jobhoppers met een goed trackrecord in ieder geval ook van harte welkom. En daarom binden we ze graag aan onze organisatie, wat vrij tegenstrijdig klinkt. BrainCap houden van mensen die meer willen, ondanks en dankzij hun wispelturige karakter. Eenmaal bij ons binnen, mag de jobhopper van plek naar plek springen. Wij faciliteren steeds een nieuwe baan is, een nieuwe opleiding en nieuwe collega’s hebt. Welkom, jobhopper!
